Τεύχος #4: Η Λίμνη

«Είναι μέρες που ‘χω χαθεί. Απ’ τους παλιούς μου συντρόφους, από σένα, αδερφέ, απ’ όλα όσα με γέμιζαν έπαψαν να υπάρχουν. 

Τ’ αψηλό βουνό σα να με πλακώσει, τ’ άλογό μου με φουρκίζει, τ’ αρματά μου με βαραίνουν και θέλω να τα πετάξω από πάνω μου.

Θα ‘θελα μια ζεστή φωλιά, δίπλα σ’ ένα τζάκι, μ’ ένα στρώμα από πούπουλα και καθαρά σεντόνια και το λευκό, τρυφερό της κορμί κολλημένο πάνω μου.

Μα τι κι αν το θέλω, δε μπορώ πια να το έχω. Και φταις εσύ γι΄αυτό, αδερφέ. Όμως δεν είπα τον τελευταίο μου λόγο.» Θωμάς Καρδάρας, 1927